คนว่ะคน

ชายสองคนเป็นเพื่อนรักกันมาก  ทำมาหากินอยู่ด้วยกัน  ปลูกบ้านอยู่ริมแม่น้ำ 

คนหนึ่งชื่อจักรพันธุ์  อีกคนหนึ่งชื่อวัชรพงศ์  วันหนึ่งจักรพันธุ์ออกไปทอดแหหาปลา  โดยพายเรือไปตามแม่น้ำแห่งหนึ่งทอดไปทอดมา  เกิดไปได้ผู้หญิงสาวสวยมาคนหนึ่ง  จักรพันธุ์ก็พาหญิงคนนั้นลงเรือมาที่บ้านด้วย

เมื่อพายเรือจวนจะมาถึงที่บ้านแล้ว  ด้วยความดีใจที่ไปทอดแหหาปลากลับได้สัตว์สองเท้ามา  แถมเป็นคนสวยเสียด้วย  จักรพันธุ์จึงร้องตะโกนบอกวัชรพงศ์ว่า

“วัชรพงศ์โว้ย ! ฉันกลับมาแล้ว  คน  คนว่ะคน”

ฝ่ายวัชรพงศ์ซึ่งกำลังหุงข้าวอยู่  และหม้อข้าวกำลังเดือดพอดี

“คน  คนว่ะคน”  ก็คิดว่าจักรพันธุ์คงเห็นหม้อข้าวกำลังเดือดอยู่  จึงบอกให้คน  วัชรพงศ์จึงคนหม้อข้าวใหญ่เลย

พอพายเรือใกล้เข้ามาอีกกำลังจะจอด  จักรพันธุ์ก็ตะโกนซ้ำ ๆ กันว่า

“คน คนว่ะคน”  วัชรพงศ์ก็คนหม้อข้าวตามเสียงร้องของเพื่อน  คนไปคนมาจนหม้อข้าวกระดอนตดลงมาจากเตา  ข้าวหกหมดเลย

เมื่อจอดเรือแล้วจักรพันธุ์ก็พาหญิงสาวขึ้นไปบนบ้าน  แล้วก็บอกกับวัชรพงศ์ว่า  “นี่ไง  ที่ฉันตะโกนมาเมื่อกี้นี้ว่า  คน  คนว่ะคน”

“เอ้า  ฉันเข้าใจผิดคิดว่าเพื่อนบอกให้คนหม้อข้าว”  วัชรพงศ์พูดพร้อมกับก้มหน้าก้มตาเก็บกวาดข้าวที่หกอยู่  แล้วจัดการตั้งหม้อข้าวใหม่ต่อไป

ข้อคิด  การฟังอะไรนั้น  ควรฟังให้ตลอดเสียก่อน  ว่าอะไรเป็นอะไร  อย่าฟังครึ่ง ๆ กลาง ๆ แล้วนำไปปฏิบัติ  เพราะอาจเกิดความเสียหายขึ้นได้  เข้าทำนองที่ว่า  “ฟังไม่  ศัพท์จับเอามากระเดียด”  นั่นเอง