นับ ๑ ถึง ๒๐

พ่อของปิยพงศ์เป็นคนมีธรรมะอยู่ในหัวใจ  วันหนึ่งพ่อได้เรียกปิยพงศ์ไปสอนว่า

“นี่ลูกฟังพ่อบอกนะ  ความโกรธเป็นสิ่งที่ไม่ดีนะลูก  เป็นสิ่งที่ทำลายเรา  ฉะนั้นเวลาที่ลูกโกรธให้พยายามระงับจิตใจ  โดยการนับในใจช้า  ๆ  ตั้งแต่  ๑  ถึง  ๒๐  และขณะที่นับอยู่นั้นอย่าเผลอทำอะไรออกไปเป็นอันขาด  จำไว้นะลูก”

“ครับ  ผมจะปฏิบัติที่พ่อสั่งสอนครับ”  ปิยพงศ์รับคำ

เย็นวันหนึ่ง  หลังจากโรงเรียนเลิกแล้ว  ปิยพงศ์ก็กลับบ้านเมื่อมาถึงบ้านพ่อต้องตกใจมาก  เนื่องจากเห็นใบหน้าของลูกบวมปูดไปหมดแสดงว่าถูกชกต่อยมา  พ่อถึงพูดขึ้นว่า

“เอ้าลูก  ทำไมหน้าของลูกจึงบวมปูดไปหมดเล่า”

“ถูกวิฑูรย์ชกมาครับพ่อ”  ปิยพงษ์ตอบพลางก้มหน้า

“เอ้าลูกไม่ได้นับ  ๑  ถึง  ๒๐  ดอกหรือเวลาที่ทะเลาะกันนะ”  พ่อพูดพลางมองดูลูกด้วยความสงสาร

“นับครับพ่อ  แต่ก็เพราะมัวนับ  ๑  ถึง  ๒๐  นะซิครับ  ผมถึงเจ็บตัว”

“ทำไมล่ะลูก”

“ก็เพราะแม่ของวิฑูรย์เขาสอนว่าเวลาโกรธให้นับ  ๑  ถึง  ๑๐  เท่านั้น  พอเขานับเสร็จก็ตรงเข้ามาชกผมทันทีเลย  กว่าผมจะนับถึง  ๒๐  ได้  เขาก็วิ่งหนีไปแล้ว”

ข้อคิด  เรื่องนี้สอนให้เป็นคนมีความอดทนแต่เด็กมักคิดอะไรแปลกๆ ไปตามประสาเด็ก